Wydarzenia - rozwinięcie: Spotkanie formacyjne wspólnoty na początku okresu Adwentu, 5.XII.2020

     W pierwszą sobotę grudnia przypadał już tegoroczny Adwent, który rozpoczyna rok liturgiczny w Kościele i jest okresem inspirującym do ufnego oczekiwania na przyjście Pana.
     Chodzi nie tylko o radosne oczekiwanie i przygotowanie się duchowe na przyjście Chrystusa-Boga w ciele ludzkim - Jego wcielenie i narodzenie przez dziewicę Maryję. Chodzi o zakorzenienie się wołania: "Marana tha" w całym naszym życiu i oczekiwanie, że Pan zawsze przychodzi, kiedy Go wzywamy, i przyjdzie też ponownie na końcu czasów, aby dopełnić dzieło zbawcze świata, aby dokonał się sąd tak nad żywymi, jak i umarłymi (por. 2 Tm 4, 1). Tematem naszego spotkania formacyjnego stało się zagadnienie - "Co znaczy pojęcie «nowe» w dziejach zbawienia?", na podstawie "Słownika teologii biblijnej".
     W życiu duchowym bowiem zawsze oczekujemy nowości, która pochodzi od Boga i jest nie tyle zmianą zewnętrznych warunków życia, ile zmianą w samym człowieku, która znamionuje jego doskonalenie się i drogę zbawczą w stronę Boga.
     Teologia rozumie pojęcie "nowe" przede wszystkim jako zmianę jakościową - na rzecz lepszego pod względem swojej natury. Żydzi duchowo rozumieli, że to, co nowe, jest nieskalane i święte, i naturalnie należy do Boga (pierwociny ziemi, pierworodni zastrzeżeni dla Boga, niektóre ofiary składane ze zwierząt, które jeszcze nigdy nie były w żadnej uprzęży). Wyrazem tego myślenia jest to, że dla Jezusa przygotowano też nowy grób.
     Jednak Żydzi wciąż oczekiwali na nowe czasy, nowe cuda, mając na myśli nowe działanie Boga, ale też i nowe stworzenie. Podstawą tego było cudowne wyzwolenie z niewoli egipskiej, synajskie przymierze i wprowadzenie narodu Bożego wybrania do ziemi obietnicy, gdzie Bóg wręcz walczył za swój naród, torując mu drogę. Szczytem jego powodzenia było potężne, teokratyczne państwo z królem Dawidem na czele. Jednak w czasie nieszczęścia niewoli babilońskiej oczekiwano od Boga nawet czegoś więcej niż wyzwolenia podobnego do egipskiego. Prorocy, tacy jak Izajasz czy Ezechiel, przedstawiali przyszłość w barwach rajskich, spodziewając się nawet nowych niebios i nowej ziemi (Iz 65,17; 66, 22). Dotyczyło to również przymierza z Bogiem, które miało być udoskonalone w przyszłości: nowy Dawid, nowa Świątynia, nowa "Ziemia Święta" (Ez 34, 23; 40-43; 47, 13-48) czy też nowa Jerozolima (Iz 54, 11-17), która będzie się odznaczać wieczną miłością do Jahwe.
     To oczekiwane nowe przymierze ma być różne od synajskiego, gdyż Prawo będzie bardzo duchowo pojmowane, a świat uwolniony od grzechów (Ez 36, 26) - Bóg da człowiekowi nowe serce i nowego ducha. Człowiek stanie się przyjacielem Boga napełnionym jego mądrością (Mdr 7, 27).
     Mesjańskie tęsknoty i zapowiedzi proroków wypełniają się jednak w całej pełni dopiero w Chrystusie, którego nauka, królestwo, a przede wszystkim Przymierze zawarte własną krwią, jest prawdziwie Nowe (por. Hbr 8, 1-10). Dlatego także człowiek staje się w Chrystusie nowym stworzeniem (por. 2 Kor 5,17; Gal 6, 15), dziełem Boga (Ef 2, 10) uwolnionym z zepsucia grzechu (Rz 6, 60). Umiera w Chrystusie stary człowiek grzechu, a rodzi się nowy, żyjący według Ducha - w Duchu Świętym (Ef 4, 22-24).
     Ta przemiana w nas jest dziełem Ducha Świętego i nie kończy się na tym świecie, ale dopiero w Nowym Jeruzalem, gdzie panuje nowe niebo i nowa ziemia (2 P 3, 13). Nowa Jerozolima (Ap 3, 12; 21, 2) - to w niej uwidoczni się w całej pełni wielkie dzieło odnowy wszystkich stworzeń, dzieło zbawienia dokonane w Chrystusie: "Chrystus, przynosząc siebie samego światu, przyniósł światu wszelką nowość" (św Ireneusz). Tam będziemy śpiewać nieustannie i na zawsze pieśń nową ku czci naszego Pana, bo dzieło odkupienia zostało już dopełnione (Ap 5, 9; 4, 13).