Wydarzenia - rozwinięcie: Msza święta w kaplicy szpitalnej w pierwszą sobotę miesiąca. Liturgia I Niedzieli Wielkiego Postu, a my prosimy w intencji: o wewnętrzne przejęcie się każdego z nas swoim nawróceniem, w tym szczególnym czasie udzielania się łaski Bożej, 4.III.2017

     Po Mszy świętej pierwsza z trzech konferencji (kolejne 10 marca i 1 kwietnia) mających na celu pogłębianie przeżywania nawrócenia w Wielkim Poście i przygotowanie do Triduum Paschalnego. Tematem konferencji jest: "Pokuta - nawrócenie w Objawieniu biblijnym". Pierwsze dwie konferencje dotyczą Starego, a trzecia Nowego Testamentu. Na podstawie Objawienia biblijnego mogliśmy prześledzić, jak bardzo wzrastało znaczenie pokuty - nawrócenia wraz z historycznym rozwojem wiary Izraela. Szczególnie poprzez doświadczenie niewoli babilońskiej i historię po wyzwoleniu z niej widzimy, że praktyka pokuty i liturgia pokutna wchodzą jako stały, niezwykle istotny element wiary w Jedynego Boga. Pokutuje się za grzechy przeszłości, za okresy, w których jej nie podejmowano lub czyniono ją niewystarczająco gorliwie i za to, co teraz jest przedmiotem pokuty - grzechy osobiste i całego narodu. Wiąże się to również ze wzrastającą wraz z rozwojem wiary Izraela świadomością znaczenia grzechu, a szczególnie osobistej odpowiedzialności każdego człowieka przed Bogiem za swoje słowa, myśli i czyny. Już w Starym Przymierzu myśl teologiczna doszła do wniosku, że pokuta - nawrócenie musi zawierać w sobie dwa aspekty ściśle ze sobą związane: jeden, który określa greckie słowo "epistrephein", a drugi słowo "metanoia". Pierwsze oznacza zmianę postępowania zewnętrznego, prawość czynów przez odwrócenie się od czynienia zła, aby czynić dobro. Drugie oznacza przemianę wewnętrzną człowieka, któremu Bóg "odbiera serce kamienne, a daje serce z ciała", któremu daje "nowe serce i nowego ducha" (por. Ez 36,26). W ten sposób zmienia jego nastawienie do świata, motywacje i intencje, aby człowiek patrzył na świat oczami Bożymi. I to założenie dopełnia i rozwija nauczanie Jezusa w Nowym Przymierzu, który jeszcze bardziej niż prorocy Starego Przymierza jest podejrzliwy wobec wszelkich oznak zewnętrzności pokuty w postaci gestów, zwyczajów, ofiar, form liturgicznych czy tradycji ludzkiej. Jezus stawia jednoznacznie na uwewnętrznienie pokuty - zmianę w osobistej relacji człowieka z Bogiem, który się nawraca poprzez modlitwę, post i jałmużnę. Czyni to nie na pokaz, nie z obowiązku czy tradycji, nie dla samego kultu, ale z intencji miłowania Boga i bliźniego. Człowiek pragnie podobać się Bogu przez naśladowanie Jezusa, Jego postawy życia wyłącznie na chwałę Ojca, w wewnętrznej jedności z Nim i zgodności we wszystkim z Jego wolą.