Wydarzenia - rozwinięcie: Uroczystość Objawienia Pańskiego. Msza święta i spotkanie z Panem we wspólnocie., 6.I.2017

     W tę Uroczystość, która jest zarazem w polskim Kościele od kilku lat "Dniem Pomocy Misjom" kończymy seminarium rekolekcyjne "Żyj na chwałę Trójcy Świętej". Poprzez modlitwę o nowe wylanie darów Ducha Świętego, pragniemy zostać na nowo namaszczeni Duchem dla podjęcie swojej własnej misji, według charyzmatu otrzymanego od Pana.
     
Świadectwa po przeżytych rekolekcjach:
     
Ania
     Przeżyte po raz kolejny rekolekcje wg książki "Żyj na chwałę Trójcy Świętej" głębiej uświadomiły mi, że wszystko, co mnie spotyka, czego doświadczam - wspólnota, prowadzenie w wierze, rekolekcje ewangelizacyjne, "Ćwiczenia duchowne św. Ignacego Loyoli", książka - to przejaw miłosierdzia Jezusa, ogromu Jego miłości do mnie, grzesznika. To Jego łaska, Jego wybranie mnie i powołanie do życia z Nim i w Nim, do odkrycia mojej najgłębszej tożsamości, do wolności w Duchu Świętym, do pełni radości i nadziei, że wszystko ma sens. Przede wszystkim ma sens życie w Bożej prawdzie, że On mnie dziś miłuje i nigdy nie odstąpił ode mnie, nigdy nie zawodzi, jest ze mną i we mnie mieszka. On sprawia, ze zmartwychwstaję z grzechu do nowego życia.
     Potwierdzeniem, że to, co przeżywałam i przeżywam teraz, jest wynikiem Bożego wybrania i Jego inicjatywą, było słowo dane przez Pana na zakończenie seminarium rekolekcyjnego z Listu do Rzymian (Rz 9,1-29), szczególnie w. 16: "Wybranie więc nie zależy od tego, kto go chce lub się o nie ubiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie"
     Zrozumiałam głębiej, że jest niemiłosierne wobec Boga i wobec własnej duszy odrzucanie daru, jakim jest droga nawrócenia, lub powątpiewanie i niesłuchanie głosu Boga w sercu. Odrzucając tę łaskę, a polegając na swoich egoistycznych planach i wyobrażeniach o swoim życiu, samą siebie skazuję na cierpienie, ale Dawca cierpi niepomiernie bardziej, ponieważ uśmiercam w sobie działanie Ducha Bożego, a tym samym nie mogę naprawdę żyć. Blokuję Bogu dostęp do mojego wnętrza, chociaż Jego miłość nigdy nie ustaje. Jestem więc wezwana, aby wejść dalej na drogę nawrócenia, nie lękać się przyjąć z hojnością ten dar wyproszony dla mnie osobiście przez Jezusa na Krzyżu i Bożego wybrania, bo to jest okazanie mi miłosierdzia, a także gwarancja zbawienia i mojego zmartwychwstania w tym życiu i w wieczności.
     To Jezus sprawił, że coraz więcej pragnę z Nim przebywać, iść drogą poznania najgłębszej prawdy, że mnie, grzesznego człowieka, wybiera i miłuje sam Bóg. On chce mnie mieć w swojej służbie jako przyjaciela, chce mnie prowadzić drogą zbawienia i posyła mnie do innych ludzi z nowiną, że nie ma takich grzechów, których nie pokona Jego miłość, jeśli tylko ufnie powierzymy Mu siebie i jeśli naprawdę chcemy, aby nasze życie zostało skierowane na chwałę Trójcy Świętej.
     Niech będą dzięki Panu za łaski, których mi udzielił podczas przeżywania tych rekolekcji!
     
Jędrek

Po modlitwie nawrócenia i uzdrowienia na zakończenie V tygodnia seminarium rekolekcyjnego:
     Prawdziwie służyć można tylko tym, co się wewnętrznie i zewnętrznie ma. W modlitwie nade mną Pan Bóg wskazał mi, że Jego Słowo ma się stawać moim jedynym pokarmem. Jeśli chcę służyć innym ku zbawieniu, nie może być inaczej, ponieważ mogę zaoferować tylko to, co wcześniej przyjąłem. Żeby przyjmowanie Słowa było autentyczne i skuteczne muszę przyjąć postawę pokory na wzór Maryi, która nie stawia przeszkód Słowu Bożemu zwiastowanemu przez Archanioła Gabriela.
     
Po modlitwie o nowe wylanie Ducha Świętego kończącej seminarium rekolekcyjne:
     Seminarium rekolekcyjne pozwoliło mi przeżyć na nowo głębię powołania do świętości życia mnie i każdego człowieka. Świętość ta ma się przejawiać w dbałości o słuchanie Boga i odpowiadania Mu każdego dnia w bezpośredniej modlitwie, ale też przez włączanie się we wspólną służbę o oraz uwielbienie Boga przez cały Kościół. Podobnie jak zjednoczenie z Panem w zwyczajnej codzienności wydaje się to oczywiste jednak w konkretnych szczegółach nie jest to tak proste. Świętość życia musi brać swój początek z codziennego, nieustannego trudu nawrócenia, porzucania mocą Bożą miłości własnej. Nie mogę zatem służyć dwom panom - Bogu oraz mojemu upodobaniu do rozrywki i swobody korzystania z czasu. Ważny jest nie tylko fakt zaistnienia w moim porządku dnia modlitwy i obowiązków, ale także czy dążę do odpowiedniego ich wymiaru i kolejności. Czy przez moje upodobania nie przeciągam czasu niekoniecznych, a nawet niepotrzebnych spraw; czy czynię co trzeba tylko z przymusu, poczucia obowiązku, czy też z nastawieniem, że służy to mojemu zbawieniu?
     Służenie dwom panom jest niemożliwe, ponieważ "przejście" od jednego do drugiego zajmuje czas i wysiłek. Tak samo dzieje się, kiedy zaczynam służyć sobie o swoim upodobaniom, nie jest możliwe, abym szybko wrócił do właściwego nastawienia myśli, uczuć i woli na Boga. Wszystko jednak przeminie, cały ten świat wraz z jego pożądliwością, o czym przekonuje mnie Pan. Pozostanie na wieki tylko miłość, z jaką podejmuje się sprawy doczesne i duchowe. Nie zawsze też muszą to być rzeczy wielkie, ponieważ jeśli służą nawet tylko temu, że umniejszają moją miłość własną, to już jest właściwy ich cel, który nie przeminie.
     
Zbyszek
     Z pewnością Panie nie spoglądasz na ludzi poprzez ich wygląd czy intelekt. W modlitwie, przed Twym Majestatem byłem równy i wolny. Klęczałem u Twoich nóg, a Ty siedziałeś na Tronie. Mój Umiłowany posyłał mi Ducha Pocieszyciela jak fale miłości tak, że unoszony nimi śpiewałem, bo On pierwszy śpiewał we mnie. Jego ciepło rozlewało się we mnie, uczucie bliskości Kogoś, kto kocha mnie bezgranicznie. On jest pokojem i pokój stawał się moim udziałem. Dziękowałem za życie i za to,co będzie ze mną. Wzrosła ma ufność i z nadzieją wychodzę ku przyszłości, napełniony nową mocą, pewnością Jezusa. Jezu, Jezu ufam Tobie!