Wydarzenia - rozwinięcie: Spotkania Formacyjne w okresie Wielkiego Postu. Konferencje na tematy: "Prawo Boże", "Sumienie" i "Grzech"., III.2015

     Jak co roku na spotkaniach formacyjnych w okresie Wielkiego Postu podejmowaliśmy w rozważaniach takie tematy, które pomagają szczególnie "wchodzić" w ten najważniejszy okres liturgiczny i owocnie go przeżywać.
     W zagadnieniu Boskiego Prawa jako normy porządkującej życie moralne, zwróciliśmy uwagę na to, że wyraża ono wolę Stwórcy w stosunku do swojego stworzenia - człowieka. Człowiek, jako "obraz i podobieństwo Boga, ma w sobie odwzorowany pewien porządek Stwórcy - Jego ład miłości. Dlatego działanie człowieka moralnie dobre polega na umiłowaniu i akceptacji tego Bożego porządku. Człowiek w swojej wolności wybiera Boży ład, ponieważ rozpoznaje go w naturze zarówno swojej, jak i całego stworzenia oraz jeszcze bardziej w pozytywnym prawie Bożym. Jest to prawo wpisane w ludzkie sumienie. Bóg objawił bowiem swoją wolę nie tylko w akcie stwórczym, ale jeszcze bardziej za pośrednictwem "Prawa i Proroków" - Starego Testamentu, a najbardziej przez swego Syna, jako "Prawo Nowego Testamentu".
     Szczególnie zwraca uwagę prawo "Nowego Przymierza" w Jezusie Chrystusie jako szczególne prawo łaski. I dlatego Bożego prawa nie można pojmować w duchu legalistycznym czy formalnym, ale właśnie jako uzdolnienie człowieka przez łaskę do udzielenia odpowiedzi miłości na Miłość, na stwórczy plan Boży i plan zbawienia rodzaju ludzkiego. Konferencja podjęła również relację, jaka jest między Prawem Bożym a ludzkim. Prawa stanowione przez ludzi powinny w największym możliwym stopniu odzwierciedlać prawo Boże w sensie jego dążenia do dobra i sprawiedliwości w świecie. Im bardziej jednak prawo ludzkie nie odzwierciedlałoby Bożego zamysłu, tym mniej (albo i w ogóle, gdyby się prawu Bożemu całkowicie sprzeciwiało) obowiązuje ono chrześcijan w ich sumieniu.
     Konferencja "O sumieniu" podkreśliła, że jest ono darem od Boga, szczególną dyspozycją, aby człowiek rozpoznawał treść swojego powołania i odpowiadał na nie.
     W sumieniu rozlega się głos samego Boga, który przekazuje człowiekowi wezwanie moralne, aby czegoś nie czynił, co jest niezgodne z obiektywną normą moralną, lub coś czynił, co jest z tą normą zgodne. Jest to więc sanktuarium, miejsce najbardziej wewnętrznego dialogu między Bogiem a człowiekiem. Jest zaproszeniem do wspólnoty z Bogiem, na które człowiek w swojej wolności odpowiada pozytywnie lub negatywnie. To nie jest spotkanie z kodeksem prawnym, z księgą przepisów, ale żywą Osobą wzywającą nas do doskonalenia się moralnego przez autentyczne miłowanie Jego i bliźniego. Jednak to, co człowiek słyszy w sumieniu i o czym często mówi, że tak mu nakazuje sumienie, wcale nie musi być głosem Boga. Sumienie bowiem jest normą subiektywną człowieka i dlatego może być prawidłowe lub błędne w zależności, czy kieruje się obiektywną wolą Bożą (obiektywnym porządkiem moralnym) wyrażonym najbardziej w postaci norm i zasad życia samego Jezusa, czy też samowolą, abstrahującą od obiektywnej normy moralnej, której dawcą jest Bóg. Sumienie ma aspekt nie tylko religijno-moralny, ale i psychologiczny, i obejmuje całego człowieka.
     Aby sumienie mogło sprawować swoją funkcję poznawczą i być siłą normująca, musi być prawidłowo kształtowane i rozwijane, dojrzewając do życia w miłości, która jest darmową łaską od Boga. Dzieje się to przez poznawanie i wypełnianie na co dzień Bożego prawa i zdobywanie cnót moralnych - sprawności moralnych, dzięki którym, sumienie może iść za głosem Pana.
     Konferencja "O grzechu" podkreśliła niektóre ważne aspekty samego grzechu: jego pochodzenie, przyczyny, istotę z punktu widzenia Pisma Świętego i teologii w ogóle. Dalej obejmowała podział grzechów, skutki grzechu śmiertelnego oraz właściwą reakcję samego człowieka na grzech. Jest faktem obiektywnym, że grzech jest złem moralnym, które towarzyszy człowiekowi od grzechu pierwszych rodziców. W Starym Przymierzu jest on najczęściej pojmowany zbiorowo jako grzech Narodu Wybranego wyrażony nieposłuszeństwem oraz zdradą Boga, a zwróceniem się ku niemym bożkom.
     W Nowym Testamencie widzimy grzech w aspekcie chrystologicznym, w relacji między Bogiem a człowiekiem, w odniesieniu do osoby Chrystusa. Grzech pojmowany jest personalistycznie jako radykalne zerwanie przez człowieka osobowej więzi z Bogiem opartej na zaufaniu i miłości. Zwycięstwo Chrystusa prze Paschę jest tak radykalne, że daje człowiekowi możliwość radykalnego odrodzenia się i wyjścia z grzechu. Poprzez łaskę i dzięki posiadanej wolności, która zwraca się i kieruje jednoznacznie ku Bogu, człowiek może faktycznie przejść od życia według ciała do życia według Ducha. Właściwą i poprawną reakcją człowieka na obecność zła, czyli grzechu w swoim życiu jest chęć uwolnienia się od niego, pozbycia się go, podjęcia wysiłku, aby go zwalczyć. Chrześcijanin powinien być stale nastawiony i gotowy na drogę nawrócenia - metanoję (przemianę) swojego sposobu myślenia, mówienia, działania i odczuwania. Człowiek w ten sposób wyraża chęć życia w całej prawdzie o sobie i prawdzie Bożej łaski, która niezasłużenie przywraca mu godność dziecka Bożego.