Wydarzenia - rozwinięcie: Spotkanie formacyjne po Ćwiczeniach Duchownych. Omówienie dokumentu Soboru Watykańskiego II: "Dekret o Apostolstwie świeckich" ("Apostolicam Actuositatem"), 28.VII.2013

     Wnioski jakie płyną z tego dokumentu są przede wszystkim dotyczące samej natury apostolstwa świeckich. Jest ono w sensie nie tylko pośrednim (jako uświęcenie świata przez działalność w świecie), ale w sensie ścisłym apostolstwem, czyli działalnością ewangelizacyjną, szerzeniem wprost królestwa Bożego. Apostolstwo świeckich nie wynika z ich działalności społecznej czy nawet z przynależności do stowarzyszeń czy grup religijnych działających na zlecenie hierarchii. Apostolstwo stanowi natomiast istotną funkcję chrześcijańskiego życia i naturalną postawę każdego chrześcijanina. Świeccy sprawują swoje apostolstwo jako wszczepieni przez chrzest święty w Mistyczne Ciało Chrystusa. Nie są oni jedynie współpracownikami czy pomocnikami osób duchownych w wypełnianiu ich misji, które miałoby wyczerpywać cale posłannictwo Kościoła.
     Ich apostolstwo jest bowiem także uczestniczeniem w samej zbawczej misji Kościoła. Otrzymali bowiem tego samego Ducha i utwierdzeni przez sakrament bierzmowania zostają ludzie świeccy posłani przez samego Pana do apostolstwa. Pogłębiając życie liturgiczne, a przede wszystkim uczestnictwo w Eucharystii mają rozbudzaną świadomość swojego związku z Chrystusem i aktywizują swoje życie religijne, poddając się Duchowi Świętemu, otwierając się na jego dary i charyzmaty i służąc nimi we wspólnocie Kościoła. Apostolstwo świeckich obejmuje więc i Kościół, gdzie dokonuje się życie religijne w porządku nadprzyrodzonym jak i świat, gdzie dokonuje się życie społeczne w formach i instytucjach do tego przeznaczonych w porządku doczesnym. Pierwszeństwo w tym apostolstwie ma tzw. apostolstwo osobiste i indywidualne, ale nie znaczy to, że nie dokonujące się też w ramach różnych form wspólnotowych, w które świeccy się organizują dla większego odkrywania głębi życia chrześcijańskiego i istoty swojego powołania w Chrystusie. Z kolei stowarzyszenia apostolskie będące bardziej bezpośrednią formą współpracy z apostolatem hierarchii kościelnej wymagają pewnego uznania z jej strony i pozostają wtedy pod ich ściślejszym kierownictwem. I też wreszcie sami biskupi mogą powoływać świeckich do wykonywani pewnych zadań kościelnych i i udzielać im wtedy formalnych uprawnień do tego (np. katechizacji, prowadzenia rekolekcji itp.).
     Założenie dokumentu soborowego szło w kierunku nie tylko ukazania właściwej perspektywy apostolstwa świeckich w Kościele, ale też i otwarcia pola dla właściwej współpracy w apostolstwie między duchowieństwem, a świeckimi. Od tej współpracy w głównej mierze ten dokument i cały Sobór uzależnia życie Kościoła w przyszłości. W tej współpracy, co trzeba podkreślić zależność świeckich od duchownych nie ma charakteru "poddańczego" czy czysto formalnego (jak podwładnych od przełożonych), ale wynika z funkcjonowania braterskiej wspólnoty, w której przyjmujemy w miłości siebie nawzajem uznając strukturę Kościoła, który jest wspólnotą hierarchiczno-charyzmatyczną. Świeccy są obdarzeni charyzmatem Ducha Świętego, a biskupi jako pasterze ustanowieni przez Chrystusa nie tyle rządzą ludem sprawując nad nim władzę, ile służą mu swoim darem, szczególnie rozeznania duchowego, aby uniknąć błędów w wierze. Pasterze mają zachowywać to, co dobre, nie gasić Ducha i pobudzać zapał i gorliwość świeckich we wspólnej trosce o Kościół i ewangelizację w nim i przez niego.