Wydarzenia - rozwinięcie: "Mocni w wierze" na Jasnej Górze w Święto Ofiarowania Pańskiego (Światowy Dzień Życia Konsekrowanego)., 2.II.2015

     Tego dnia złączyliśmy się ze wspólnotą Kościoła na Jasnej Górze przed Cudownym Obliczem Pani Jasnogórskiej, uczestnicząc w Eucharystii odprawianej w intencji Mariusza i Zbyszka z racji ich urodzin oraz za dzieło Fundacji Największa Jest Miłość. Nasza modlitwa była też szczególnym dziękczynieniem Bogu za dar wspólnoty "Mocni w Wierze", a także wyrazem pragnienia ofiarowania się i zawierzenia swojego życia Bogu razem z Maryją i Jezusem w ten przecież szczególny dzień ofiarowania się Bogu na wzór Chrystusa. W ramach homilii został odczytany list Bp Kazimierza Gurdy - Przewodniczącego Komisji ds. Życia Konsekrowanego Konferencji Episkopatu Polski na Dzień Życia Konsekrowanego. Jego treść, podobnie jak całe to wydarzenie, była dla nas szczególnym znakiem, że Bogu zależy, abyśmy ofiarowując Mu swoje życie przyjęli łaskę, której On chce nam udzielić do pełnienia Jego woli w codziennych zmaganiach i posłudze bliźnim poprzez misję ewangelizacji w Kościele. Każdy z nas mógł także po Mszy świętej, trwając przed Najświętszym Sakramentem w kaplicy adoracji, ofiarowywać się Jezusowi, zawierzać życie Jego Sercu i wsłuchiwać się w Jego słowo, aby umacniać się w ufności i wolności dziecka Bożego do pełnienia woli Ojca.
     Na koniec naszej pielgrzymki wiary nawiedziliśmy jasnogórską Szopkę Bożonarodzeniową. Z roku na rok zwiększa ona swoją przestrzeń i zaskakuje nowymi koncepcjami wystroju, jak i nowymi gatunkami zwierząt sprowadzanymi przez jednego z bracia Paulinów, obdarzonego takim szczególnym charyzmatem organizowania Szopki. Na tle ospałych tego dnia zwierząt my byliśmy bardzo ożywieni, zadowoleni i wdzięczni Bogu za wielki dar uczestniczenia właśnie tutaj w Ofiarowaniu Pańskim. Wszystko co żyje, wszelkie stworzenie Boże pod przewodnictwem człowieka jest ofiarowane Bogu i włączone w plan zbawczy, a cała moc odkupienia płynie z małej postaci Jezusa, którego symboliczna figura leży w żłóbku na sianie i znajduje się w centrum tej i każdej innej betlejemskiej Szopki.
     A oto refleksje, jakie nasunęły się poszczególnym osobom ze wspólnoty po tym wydarzeniu:
     
Mariusz:

     Wiele lat temu odkryłem coś ważnego, gdy rok po zaślubinach uczestniczyliśmy z Kasią w Eucharystii na Jasnej Górze razem z osobami życia konsekrowanego. Wtedy zrozumiałem, co to znaczy być konsekrowanym. Człowiek musi być konsekrowany przede wszystkim w swoim sercu, to znaczy żyć w sposób czysty, ubogi, pokorny, posłuszny - należeć do Boga, musi być poddany Bogu. Na końcu będziemy przecież sądzeni z miłości, a nie z tego, czy ktoś był osobą życia konsekrowanego, czy małżonkiem, czy samotnym, bo taki czy inny stan dany jest każdemu w tym samym celu zbawienia.
     Teraz zwróciłem uwagę, że nasza obecność na Jasnej Górze w czasie Święta Ofiarowania Pańskiego jest wyraźną kontynuacją tego samego działania Ducha Bożego, który przyprowadził nas z Kasią jako nową wspólnotę małżeńską do Bazyliki Jasnogórskiej właśnie w rok po naszych zaślubinach. To wtedy rodziło się nowe dzieło w Kościele - dar Fundacji Największa Jest Miłość. Wtedy zostało ono tak szczególnie ofiarowane Bogu przez Maryję i Ona ofiarowująca Bogu Dzieciątko Jezus jest także Tą, która opiekuje się i czuwa nad wzrostem i drogą, jaką podążamy.
     Teraz moją uwagę zwróciła pewna nowość w liście biskupa Gurdy o wartości życia wspólnotowego w ogóle jako drogi uświęcenia człowieka. Dotyczy to nie tylko wspólnot zakonnych, instytutów świeckich osób życia konsekrowanego, ale także wspólnoty małżeńskiej. Jest więc jakaś próba równoważenia życia wspólnotowego zakonów i zgromadzeń z wartością małżeństwa jako też drogi uświęcania człowieka w praktyce życia. Powszechnie jednak wciąż panuje przekonanie, że małżeństwo jest mniej doskonałą drogą niż życie w zgromadzeniach zakonnych czy w kapłaństwie. Maryja i Józef ofiarowujący w świątyni Jezusa są znakiem, że to właśnie święte rodziny, święte małżeństwa są środowiskami, z których rodzą się i wyrastają wszystkie inne powołania w Kościele. A więc te dwie formy życia wspólnotowego (zakony i małżeństwo) to przejawy tej samej Bożej miłości. Na równi odzwierciedlają tę miłość, a nie jest dla wielu ludzi oczywiste, że małżeństwo to też powołanie i droga człowieka do świętości.
     W małżeństwie też jest konsekracja, która ma ma na celu ułatwić człowiekowi dążenie do świętości i zbawienia.
     
Kasia:

     Poruszyło mnie szczególnie to, że jako wspólnota przybyliśmy do świątyni w Święto Ofiarowania Pańskiego razem z Maryją i Józefem, i że jesteśmy włączeni w to Ofiarowanie, jakby połączył się czas tamtej świątyni i tej świątyni. Wyrażałam też prośbę, aby i nas Maryja ofiarowywała razem z Jezusem Bogu na Jego chwałę.
     
Ania:

     Dla mnie znakiem, że Bóg upomina się o obecność małżeństwa w Kościele, była druga intencja Mszy świętej - 56-lecie ślubu małżonków obecnych z nami w Jasnogórskiej Kaplicy. To wyraźnie wskazywało, że Bogu chodzi o różne powołania, gdyż zgromadził w to święto zarówno naszą wspólnotę, jak i osoby konsekrowane i parę małżeńska wraz z rodziną.
     Polecałam Bogu tych z naszych rodzin, którzy mogli być tu razem z nami, ale nie przyjechali, aby i oni mogli doświadczyć radości płynącej z ofiarowania się Bogu i żeby mogli odkryć, jak wielką wartość ma świadomość przynależności do Niego i bycie dzieckiem Bożym, co nadaje nam godność i pozwala naprawdę radować się życiem.
     Nasz pobyt na Jasnej Górze właśnie w Ofiarowanie, a nie jak dotychczas w Objawienie Pańskie ma szczególnie ważną wymowę, gdyż stanowi kontynuację wydarzenia sprzed ponad 10 lat, gdy Mariusz i Kasia byli w Bazylice Jasnogórskiej, a dziś jesteśmy tu już całą wspólnotą. To znak, że chodzi właśnie o świadome ze strony człowieka poświęcenie się na służbę Bogu i ciągłe odkrywanie tego, że od Boga wyszedł i do Boga idzie, i że nic lepszego nie może go spotkać.
     
Zbyszek:

     Prosiłem Maryję, aby rodzina nie była tylko więzią krwi i ciała, ale przede wszystkim związkiem duchowym, który prawdziwie wiąże na zawsze, i prosiłem o światło dla naszej wspólnoty, jak mamy żyć, aby bardziej zdecydowanie ofiarować się Bogu na Jego służbę, podejmować zdecydowane czyny, a nie poprzestawać tylko na wyznawaniu Boga. Na modlitwie otrzymałem słowo z listu do Hebrajczyków, że nie dorośliśmy jeszcze do pokarmu stałego i musimy wyrastać z niemowlęctwa, rodzić się i wzrastać w Chrystusie.
     
Mariusz:

     To wszystko pokazuje, jak wielkie znaczenie ma wspólnota "Mocni w wierze", gdzie możemy wzrastać i tworzymy tę rodzinę Bożą, w której człowiek odkrywa powołanie do życia konsekrowanego poświęconego na służbę Bożą. To tutaj tworzymy więzy Ducha, które są ważniejsze niż więzy krwi. Jako wspólnota małżeńska razem z Kasią wychowani już wcześniej w takiej właśnie wspólnocie wiary ("Mocni w Duchu") możemy teraz służyć tym darem innym ludziom. Odkrywać sens życia konsekrowanego w małżeństwie, które służy większej wspólnocie wiary.
     Szczególnie ważne jest, aby dane było dzieciom wyrastać w konsekrowanej rodzinie, w której małżonkowie są świadomi swego chrześcijaństwa i to mogą przekazywać młodemu pokoleniu, dopełniając katechezę w szkole i i działanie sakramentów świętych, aby kształtować człowieka jako jedność duszy, ciała i ducha.
     Do tego jest potrzebna stała formacja i to jest też wskazówka od Boga, że malutka nasza wspólnota to realizacja planu Bożego, aby coś się w Kościele formowało, wzrastało jak ziarnko gorczycy. Właśnie taką formą ewangelizacji chcemy służyć. Ciągle się "rodzi" nasza wspólnota. Znakiem tego jest fakt, że zawsze jesteśmy na Jasnej Górze w okresie Bożego Narodzenia, często w otoczeniu ważnych osobistości, ale ukryci, mali, niezauważeni jak małe ziarnko, ale ważni dla Pana, który daje nam wzrost.
     Potrzeba jedności, by małżonkowie, członkowie wspólnot, osoby życia konsekrowanego szli w jednym kierunku, aby ukształtowało się życie prawdziwie chrześcijańskie. Rodzina prawdziwa to rodzina w jednym Duchu - dzieci powinny widzieć jednomyślność na modlitwie, to wtedy małżeństwa będą obrazem miłości Chrystusa i Kościoła. Kto zrozumie tę relację, ten pojmie prawdziwy sens małżeństwa. Doświadczenie całkowitego wydania się sobie w posłuszeństwie i miłości, jak Chrystus z Kościołem, jest potrzebne całej wspólnocie Kościoła: małżeństwom, zakonom, kapłanom, osobom świeckim żyjącym samotnie - wszystkim!
     Jedność ta jest możliwa, gdy osoby uznają, że muszą wejść w nawrócenie, przebudzenie duchowe, aby zrozumieć, czym jest życie z Bogiem, po Bożemu. Potrzebna jest taka decyzja woli, w wolności.
     
Krzysiek:

     Zauważyłem, że znaczące jest to, iż święto Ofiarowania przypadło na dzień powszedni, zwykły dzień pracy, a my przyjechaliśmy do Częstochowy. To wielka radość i znak, że każdy dzień jest świętem Boga. W oczach Bożych jest zawsze uświęcony, co daje nadzieję, budzi nadzieję pośród przeciwności, że można je pokonywać mocą Jezusa, który jest światłem na oświecenie pogan. On przywraca właściwy kierunek działania człowieka - najpierw Bóg, nie praca! Jest coś ważniejszego niż człowiek i jego aktywność - to Bóg. On sam wystarczy. Nie znaczy to, że nic innego nie ma wartości, ale Bóg jest tą wartością najwyższą. To cel, a wszystko inne w życiu ma wartość, o ile do tego celu prowadzi.
     
Jędrek:

     Zwróciłem uwagę na podkreślenie w liście biskupa, że życie zakonne jest znakiem, który uświadamia najwyższą wartość życia w Bogu. My także jako wspólnota rodzin, małżeństw jesteśmy takim znakiem dla świata - mamy swoja regułę, formację, według której się kształtujemy. Najważniejsze jest sercem ofiarować się Bogu! Skoro otrzymujemy tak wielki dar, jakim jest miłość Boga, to powinno nas motywować, aby go coraz bardziej doceniać i coraz więcej z siebie dawać na Jego służbę. To jest sens konsekracji!